Sve što treba da znate o HPV infekciji, simptomima, prenošenju i najsavremenijim metodama lečenja

Učestalost HPV infekcije

Smatra se da između 80 i 100% djevojaka u dobi od 18 do 25 godina dolazi u kontakt sa HPV virusom tokom polnog odnosa, ali samo oko 30% njih razvija simptome. Low-risk tipovi HPV-a (6, 11, 41, 43, 44) izazivaju genitalne bradavice poznate kao kondilomi (condylomata accuminata), koje su vrlo zarazne i prenose se polnim putem. High-risk tipovi (16, 18, 31, 35, 39, 45, 51, 52, 56) su opasniji jer se povezuju sa abnormalnostima epitela vrata materice, tj. cervikalnom displazijom, bez prisustva drugih simptoma.

Način prenošenja HPV virusa

HPV se prenosi direktnim dodirom kože i sluzokože zaraženih osoba. Iako nije neophodno da postoje oštećenja kože, ona povećavaju rizik od infekcije jer virus lakše prodire do bazalnih slojeva epitela. HPV može inficirati genitalnu sluzokožu, ali i respiratorni sistem, kao i konjunktivu oka. Glavni rezervoar virusa je genitalna koža i sluzokoža oba pola, zbog čega se infekcija najčešće prenosi polnim kontaktom. Virus je pronađen čak i kod devica, što znači da je moguć prenos i bez penetrativnog seksualnog odnosa. Vreme nastanka promena nakon izlaganja virusu u proseku je oko tri mjeseca, ali može varirati od nekoliko sedmica do nekoliko godina, u zavisnosti od imuniteta osobe.

Klinička slika HPV infekcije

Većina zaraženih nema simptome i nisu svjesni infekcije. Kada se jave, to su najčešće genitalne bradavice (kondilomi) koje se pojavljuju kao pojedinačne ili grupisane ružičaste izrasline različitih veličina. Mogu se naći na malim i velikim usnama, oko vagine, na grliću materice, penisu, skrotumu, anusu ili stražnjici. Manji broj kondiloma obično izaziva slab svrbež, dok veliki broj može dovesti do krvarenja i bola.

Dijagnostika HPV infekcije

Za dijagnozu se koristi klinički pregled, citološki i histološki testovi, kao i molekularne metode. HPV se dokazuje uzimanjem brisa vrata materice kod žena ili mokraćne cevi kod muškaraca pomoću četkice ili štapića prekrivenog vatom.

Metode liječenja

Postojeće terapije ciljaju uklanjanje vidljivih promjena na koži i sluzokoži. Efikasnost varira od osobe do osobe, a liječenje je često kompleksno i dugotrajno. Kondilomi se uklanjaju hirurški – skalpelom, laserom, krio- i elektroterapijom ili putem LEEP procedure. Takođe se koriste lokalni preparati, poput podofilina, antimikotika, kaustika i induktora interferona, ali ovi tretmani često zahtijevaju mjesece i ne garantuju trajni uspjeh. Kondilomi se često ponovo pojavljuju, što ukazuje na potrebu za stalnim praćenjem i liječenjem.