Vantelesna oplodnja: Kako funkcioniše, uspješnost i ključni razlozi za IVF proceduru

Šta je vantelesna oplodnja (VTO)?

Vantelesna oplodnja (VTO) je složen proces koji podrazumijeva uzimanje jajne ćelije iz ženskog tijela, njenu oplodnju u laboratoriji i vraćanje oplođenog embriona u matericu nakon nekoliko dana. Za ovaj postupak potrebna je specijalizovana oprema, laboratorija i tim stručnjaka, uključujući ginekologe, embriologe, genetičare i medicinsko osoblje. Zbog složenosti i zahtjeva, ova metoda je i finansijski zahtjevna.

Istorijat vantelesne oplodnje

Prva beba rođena iz vantelesne oplodnje je Lujza Braun 1978. godine. Od tada je putem ove procedure rođeno više od 3,5 miliona djece širom svijeta. VTO se preporučuje kada druge metode liječenja neplodnosti nisu dale rezultate. Savremena oprema i tehnike, poput mikrofertilizacije (ICSI) uvedene 1992. godine, omogućile su visok stepen uspješnosti, sa stopama trudnoće od 22% do 40% po pokušaju, uključujući i rješavanje muške neplodnosti.

Glavni razlozi za vantelesnu oplodnju

Najčešći razlog za VTO je neprolaznost jajovoda usled upala, tumora ili njihovog uklanjanja, što čini oko 65% indikacija. Ostali razlozi uključuju endometriozu, imunološke faktore i muške probleme kao što su oligospermija i asthenospermija, što je slučaj u oko 15% situacija. Neobjašnjiv sterilitet pogađa oko 10% parova i može biti razlog za ovu proceduru.

Proces vantelesne oplodnje

Procedura počinje stimulacijom jajnika lijekovima koji povećavaju proizvodnju zrelih jajnih ćelija. Za razliku od prirodnog ciklusa kada se razvija jedan folikul, ovdje može biti čak 5 do 15 folikula. Stimulacija se prati ultrazvučno, a jajne ćelije se vade 34-36 sati nakon davanja hCG hormona. U laboratoriji se jajne ćelije kombinuju sa obrađenim spermatozoidima i inkubiraju na telesnoj temperaturi.

Embrioni se razvijaju nekoliko dana, a zatim se u fazi od 4 do 8 ćelija vraćaju u matericu putem katetera. Ukoliko se embrion uspešno usadi, trudnoća nastaje i ne razlikuje se od prirodne. Stopa trudnoće je najviša kod žena mlađih od 30 godina (preko 30%), dok kod žena iznad 40 godina pada ispod 5%.